Το βάρος της αναβλητικότητας.

Έχουμε πολλούς λόγους που βαραίνουν και περιορίζουν την ζωή μας και αρκετούς από αυτούς τους δημιουργούμε μόνοι μας. Ζούμε σε μία θεωρητική και ταυτόχρονα με μεγάλες απαιτήσεις εποχή όπου οι εικόνες και οι πληροφορίες εναλλάσσονται η μία την άλλη με μεγάλη ταχύτητα. Η φαντασία μας τρέχει σαν τον άνεμο και μας πηγαίνει μακριά στο μέλλον εκεί που η ζωή μας μπορεί να υπάρχει όπως την ονειρευόμαστε. Κάνουμε πολλά όνειρα, έχουμε μεγάλες φιλοδοξίες, αλλά τα επίπεδα της παραγωγικότητας μας σε σχέση με όλα αυτά είναι χαμηλά. Τα βάρη μας δεν είναι μόνο αυτά που αναλαμβάνουμε αλλά και όλα όσα αναβάλλουμε. Επιπλέον οι στόχοι μας δεν έχουν αρκετή σαφήνεια και αυτή η αστοχία μας κάνει ανυπόμονους ως προ το αποτέλεσμα τους. Ακολουθεί μία σειρά από συναισθήματα όπως, αναστολή, σύγχυση και τελικά αδράνεια.

Άλλες φορές αναβάλλουμε πράγματα με επίγνωση της διάρκειας και άλλες αφηνόμαστε χωρίς τέλος και χάνουμε την δύναμη μας μέσα από την συνεχή αναβολή. Πολλές φορές μεταθέτουμε πράγματα για το μέλλον γιατί δεν έχουμε μάθει να ζοριζόμαστε και άλλες υπάρχουμε σε μία στατική καθημερινότητα, χωρίς να κάνουμε τίποτα να την αλλάξουμε.

 Η ενοχή προσθέτει επιπλέον βάρος στο βάρος.

Πόσο ένοχοι αλήθεια νιώθουμε όταν δεν είμαστε δραστήριοι και παραγωγικοί; Όταν επιλέγουμε μία εύκολη ζωή μέσα στην οποία δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τα όρια μας. ‘Έως και ντροπή αισθανόμαστε συγκρίνοντας τον εαυτό μας με άλλους ανθρώπους. Ωστόσο η αναβλητικότητα είναι μία συναισθηματική αντίδραση που χρειάζεται να κατανοήσουμε για να βγούμε από αυτήν. Πριν πάρουμε σημαντικές αποφάσεις στην ζωή μας, παρουσιάζεται πολλές φορές μία περίοδος που νιώθουμε πως δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με πολλά. Η εσωτερική μας διάθεση αλλάζει γιατί σκοπός αυτής της περιόδου είναι η αναδιοργάνωση.

Πολλές φορές η αναβλητικότητα είναι μία σιωπηλή διαμαρτυρία και αν μιλούσε ίσως να έλεγε:

• Δεν είμαι αρκετά καλός.
• Αν πιστεύετε ότι είμαι τεμπέλης, τότε είμαι.
•  Δεν ξέρω τι θέλω. Είμαι ανικανοποίητος!
• Περιμένω κάποιον να με σώσει!
• Και αν επιτύχω;
• Φοβάμαι να ρισκάρω.
• Είμαι θυμωμένος που δεν ακολούθησα τα ιδανικά μου και τώρα είναι αργά.

Μήπως αναγνωρίζεται κάτι δικό σας στις παραπάνω δηλώσεις; Κάτι που εκφράζει τους λόγους για τους οποίους δεν νιώθετε αρκετό ενθουσιασμό για να αλλάξετε την υπάρχουσα κατάσταση; Αντί να κατηγορείται τον εαυτό σας για αμέλεια και τεμπελιά, απλά ρωτήστε τον:

• Τι θα με έκανε να νιώσω καλύτερα;
• Υπάρχει κάποιος ανώτερος σκοπός για να αλλάξω στάση; Ποιος είναι αυτός;
• Ποιες ανάγκες μου δεν καλύπτονται με αυτόν τον τρόπο ζωής;
• Ποιος θα μπορούσε να με βοηθήσει, αν του το ζητούσα;
• Τι στα αλήθεια φοβάμαι;
• Σε τι είμαι καλός;
• Ποιος είναι ο προσωπικός μου στόχος και ποιος ο προσωπικός μου σκοπός;

Θυμηθείτε κάποια στιγμή της ζωής σας που νιώσατε ενθουσιασμό για κάτι! Φέρτε στην μνήμη σας αυτό το συναίσθημα. Η διάθεση σας δεν θα είναι η ίδια κάθε ημέρα, όμως μην σταματάτε, η επανάληψη δημιουργεί την συνήθεια! Μην βιάζεστε για το αποτέλεσμα. Όποιος βιάζεται στο τέλος τα παρατάει και επιπλέον δεν απολαμβάνει το ταξίδι της αλλαγής. Οι άνθρωποι που δεν αναβάλλουν την ζωή τους είναι αυτοί που καταφέρνουν να κρατούν σταθερή την θέληση τους και τα ιδανικά τους!

 Ένα βήμα κάθε μέρα έστω και μικρό, είναι  αντίστοιχα ένα μεγάλο προς τον αυτοσεβασμό μας.

*Για ακόμη περισσότερα, μην παραλείψεις να ακούσεις την παρακάτω ραδιοφωνική εκπομπή με θέμα την «Αναβλητικότητα»